Wablief?
Ooit investeerde ik in degelijke leren bergschoenen,
Je kent ze wel, dat model dat altijd in is.
Massief van bruin leder,… erg stoer en van dat soort dat mooier wordt met ouder worden.
Tot op een dag,
Ik had ze toen een jaar of 5…
Ik zat in het gras, te staren naar de Mont Blanc toen plots mijn aandacht werd getrokken naar mijn schoenzool.
WTF.
Die was helemaal aan het barsten, erger nog, hij kwam zelf los van mijn schoen.
Ik was hier ondersteboven van, dat kon toch niet?
“Ik had toch een degelijke schoen gekocht? Zo een investering doe je toch maar eens in het leven?”
Terug thuis trok ik naar de winkel waar ik ze kocht, gelukkig een lokale winkel waar ze je antwoorden met glimlach beantwoorden.
“Of die schoenen soms lang in de kast hadden gelegen?”
“Tuurlijk niet, was mijn eerste reactie…” maar toen bedacht ik dat ik ze niet had gedragen tijdens mijn laatste vakantie, en daarvoor ook niet zo veel. Niet omdat ik niet veel meer wandelde, wel omdat we mijn kleuters kleine tochtjes deden waardoor mijn schoenen dus in de kast waren blijven staan.
Verslijten door niet te gebruiken…
Met een triest gevoel verliet ik de winkel.
Ik vond het nog even moeilijk te aanvaarden maar sindsdien weet ik dat ik niet meer de enige ben. Al meermaals kwam ik wandelaars tegen met een ingetapete schoen of gelijkaardige verhalen.
Een extra motivatie was geboren.
“Dit zou me nooit meer overkomen. “
Sindsdien draag ik mijn wandelschoenen ook op korte tochten.
Maar zoals een ezel zich geen 2 keer stoot aan dezelfde steen,
leerde nog veel meer over wandelschoenen…
Ook van mijn volgend paar moest ik afscheid nemen.
Deze keer begaven mijn schoenen het omdat ik ze niet goed onderhield.
Meer nog, ze werden misbruikt. Meermaals.
Schaamrood vertel ik wat er gebeurde.
Mijn volgend paartje was weer van leer.
Italiaanse bergschoenen, met oog voor ambacht en vakmanschap gemaakt.
Naadloos getrokken uit één stuk leder. Ze zagen er bovendien echt goed uit. Tijdloos, minder lomp en ze deden me wandelen als een hinde.
Ik droeg ze de eerste keer tijdens onze tocht rond de Ecrins. Tot nu toe nog steeds onze mooiste tocht.
Er hangen dus best wat mooie herinneringen aan die schoenen.
Ondertussen was ons nieuwe leven in de Franse Alpen van start gegaan.
Een leven waarin we vollen bak zouden kunnen wandelen. Maar ook een leven waarin we professioneel bouwvakker werden.
Elke morgen trok ik even naar het terrein, observeren en ademhalen, daarna leefden we ons uit op de bouwwerf.
En elke morgen liep ik dus door nat gras, elke ochtend werden mijn lederen schoenen nat. En zonder dat ze de tijd kregen om uit te drogen liep ik ermee het stof in.
Week na week.
Tijd om mijn schoenen schoon te maken nam ik niet.
“Ze worden morgen toch weer vuil”.
Tijd om ze in te vetten ook niet, … in alle verbouwingschaos kon ik het vet, net als vele andere dingen niet meer terug vinden.
Tot weer op een dag…
Ik zat in de zon en staarde naar mijn schoenen…
En ik zag welke stommiteit ik begaan had.
Kleine scheurtjes kwamen in het leder. Ik kon wel huilen.
Ik heb ze nog proberen redden. Met extra veel vet. Helaas.
Het kwaad was geschied. Ik strafte mezelf door er nog een hele zomer mee te wandelen, vaak met natte voeten tot gevolg want het water vond snel zijn weg.
Ondertussen leerde ik ook dat extra veel vet ook niet goed is.
Na elke wandeling je schoenen schoonmaken en invetten is een noodzakelijkheid, zeker bij leren schoenen.
Ik kocht onlangs een nieuw paar. Ik ben blij met de nieuwe technologie want ze zitten fantastisch. Als gegoten, de hinde in mij is weer herboren. Als een jong veulen loop ik weer de bergen in. Een extra motivatie dus om die verbouwingen door te komen.
Na elke wandeling gaan ze even onder de borstel. Ik zie ze graag, ook al zijn het maar schoenen. We deelden al zalige tochten, ze dragen elke keer bij aan nieuwe herinneringen.
Commentaires